Steven DE BRUYN en Jonas Boutsen

‘Never believe in a standing ovation.’ Het levensadvies van Toots Thielemans bleef jaren nazinderen bij Steven De bruyn. Dat je het publiek elke avond opnieuw voor je moet winnen, ondanks alle accolades. Zelfs al speelde je zeven jaar bij El Fish, één van België's beste rootsbands ooit. Of vijftien jaar bij The Rhythm Junks, één van de meest gewaagde groepen van de Lage Landen. Zelfs al heb je je eigen model bij een legendarisch harmonicamerk, want idd. Hohner bedankte hem door Steven in 2014 het gezicht van hun nieuwe Hohner Rocket Progressive-harmonica te maken. Die eeuwigheid van twijfel heeft het sterkste, meest gelaagde album uit de carrière van De bruyn opgeleverd, een vaak filmisch, soms poëtisch, en boven alles een muzikale vertelling over de man die De bruyn is wanneer hij ’s ochtends in de spiegel kijkt. The Eternal Perhaps is een staande ovatie voor een onvatbaar instrument en verschijnt op 10 januari. Steven De bruyn (uit Heusden Zolder) is in 1968 geboren. Als muzikant -waarvoor hij zijn studies sociologie afbrak- was hij een “laatbloeier”. Toen hij 21 was, ontdekte hij de mondharmonica en midden jaren ’90 begon hij op te treden. Eerst als begeleider van blueszanger Roland Van Campenhout, met wie hij heel zijn verdere carrière zou blijven samenwerken. In 1996 richtte hij de blues rockgroep El Fish op, die in 1998 een ZAMU Award won als "Beste live-act". Zelf won hij in 2001 (met Roland) in de categorie "Beste Roots" en in 2004 in de categorie “Beste Muzikant”. El Fish bracht vijf studio albums uit. In 1996 hun debuut ‘Blue Coffee’, in 1998 (met producer Jean-Marie Aerts) ‘Rewinder’ en in 1999 ‘Hooked’, een album met: live opnames en “rariteiten”. Weer een jaar later, in 2000 volgde ‘Wisteria’. Kort daarop verliet Filip Casteels (zang, gitaar) de band. In 2001 vervoegde Roland Van Campenhout de groep en gingen ze op tournee. Datzelfde jaar werd het laatste album ‘Waterbottle’ uitgebracht. Na het uiteenvallen van El Fish richtte hij in 2003 The Rhythm Junks op, dat eerst een septet was, maar momenteel een trio is met verder Jasper Hautekiet (bas, zang, keys) en Tony Gyselinck (drums, e- percussie). The Rhythm Junks brachten vier albums uit: ‘Virus B-23’ (2004), ‘Pop Off’ (2007), ‘Beaten Borders’ (2013) en ‘It Takes a While (2016). In 2010 bracht Steven met Roland en Tony Gyselinck het album ‘Fortune Cookie’ uit. Een jaar later verscheen het album ‘Live @ Radio 1’, dat slechts in een beperkte oplage van 200 vinylexemplaren gedrukt werd. In 2015 vormde hij het duo Stevo & Derek (naar Derek & the Dirt). De bruyn schreef ook de muziek voor een kindertheatervoorstelling van ’t Arsenaal (het theatergezelschap in Mechelen waarin het vroegere Mechels Miniatuur Teater in het seizoen 2002-2003 opgegaan is). Het aftasten van de grenzen van de harmonica is voor Steven de normaalste zaak van de wereld. Zijn stijl is heel herkenbaar. Zijn muziek hopt tussen blues, jazz en wereldmuziek. Hij bezit een groot arsenaal mondharmonica’s en via allerlei effecten en loops creëert hij een heel eigen sound. Geen wonder dat hij al het podium mocht delen met de grote Toots Thielemans, Zap Mama, Raymond van het Groenewoud, Brussels Philharmonic... Nu anno 2020 debuteert Steven solo met ‘The Eternal Perhaps’. De album line-up bestaat uit: Steven De bruyn: bas harmonica, diatonische & chromatische harmonica, zang, looping, vogel lokfluit & veldopnames / Jasper Hautekiet: staande bas, percussie, vingergeknip / Annelies Van Dinter: zang, b-vocals, tamboerijn. Steven De bruyn releast niet alleen zijn nieuwe album maar gaat ook op tournee. Live wordt hij tijdens een 30 tal concerten begeleid door Jasper Hautekiet, begenadigd muzikant en compagnon de route. Zeker niet te missen, en wij van Rootstime kunnen het weten, want we waren bij de première van zijn Eternal Perhaps tour in Heusden-Zolder aanwezig (zie video), waar we zeer aangenaam verrast werden door zijn nieuwe project dat eerder mikt op het hart dan op de benen.